טליה הופמן "גויאבה" אוצרים: סלה-מנקה
מרכז לאמנות ומחקר מעמותה
5.10.18 – 23.11.18
שעות פתיחה: שני 12-16 | שלישי ורביעי 14-18 | שישי 10-14
*טליה הופמן תהיה נוכחת בתערוכה ברוב הימים. בתחילת כל שבוע יפורסם לו״ז אירועים בפייסבוק של מעמותה.
בית הנסן, גדליה אלון 14 ירושלים
–
"גויאבה" היא פלטפורמה מאת טליה הופמן לפעולות אמנות שונות. כל הפעולות – סרטים, פרפורמנס, פעולות השתתפותיות ומחקר – מאתגרות מוסכמות הנוגעות לתנועה פיזית ורעיונית במזרח התיכון ובוחנת את האפשרות לדמיין אותו פתוח לתנועה. החללים של מעמותה בבית הנסן בירושלים, שבהם שוכנת הפלטפורמה של הופמן, משמשים מעין חוף מבטחים לעבודות שיצרה בשנים האחרונות וכן לעבודות חדשות שנוצרו במיוחד לחללי מעמותה. בתערוכה מתקיימות גם קבוצת לימוד ותוכניות רדיו המארחות אנשים שונים. אלו הופכות את "גויאבה" למרחב חי המהדהד את קולותיהם של אלו הבוחרים לקחת בו חלק.
הפעולה של הופמן עקבית. בכל אחת מהעבודות שמרכיבות את הפלטפורמה היא שואלת על גבולות המרחב ביחס לגוף או על הגבולות שהגוף מייצר במרחב.
בסרט "גויאבה جوافة" (2014), שתי דמויות צועדות מיפו–תל-אביב לביירות. הן מחפשות את דרכן אל עתיד אחר: האחת מנסה לזכור תוך כדי הליכה, ואילו האחרת מנסה לשכוח. בין הזיכרון לשכחה הן מצליחות להמשיך לצעוד יחד. השביל שבו הן צועדות סומן, במקביל לעשיית הסרט, גם בשטח הפיזי ממש וגם באמצעות אתר אינטרנט ובו שבלונות לסימון דרכים. המבקרים באתר מוזמנים להוריד את השבלונות ולהשתמש בהן כדי לסמן מחדש את הדרכים בין יפו–תל-אביב לביירות. השביל הממשי והשביל הנשכח, וכן הליכתן של הדמויות בסרט, היו לנקודת הפתיחה של הפלטפורמה. דרכה מתגלים אופנים שונים של חיפוש, רצון, דחף ותקיעות בניסיון לקיים כאן מרחב פתוח לתנועה.
בסרט אחר, "שמה شامْ(ا)" (2016), משאית חונה בשביל בשפלת יהודה. במהלך 24 שעות נערמים על גבי המשאית אנשים וחפצים. הדמויות מדברות ערבית ועברית לחלופין ושרויות בין עבר מיטשטש לעתיד נסתר מעין. כולן מבקשות להגיע למקום אחר, פיזית ותודעתית.
הסרט "קרב יום قرّب اليوم" (2018) מתרחש בצפון-מזרח הגולן, בשעת עלות השחר. הדמות היחידה בסרט עוברת מהלילה אל היום דרך מבנה רב קומות וחדרים ששימש בעבר את ראש מפקדת מחוז קונייטרה הסורית. היום המבנה עומד נטוש ושבור ומשקיף על חורבות העיר קונייטרה. גם בסרט הזה אנו מלווים דמות ברגע מעבר נעדר אחיזה.
הופמן פועלת גם באמצעות טעם וריח. "عطر עטרה" (2017) הוא אוסף ריחות שיצרה בשיתוף עם הגלריה לאמנות של בית הגפן. האוסף נוצר בתהליך של אידוי ועיבוי ריחות של גידולים מקומיים. בתערוכה הנוכחית ייאספו ריחות של אדמה שעליה נעשו פעולות האמנות השונות של הפלטפורמה. כמו כן יוכלו המבקרים לאכול ולשתות התססות של ירקות ופירות שיגודלו בחלל. ההתססה היא תחילתו של תהליך העיכול שמתרחש בחלל התערוכה ונמשך בגוף הניזון מתוצרי ההתססה.
"גויאבה" פולשת, לפעמים בעדינות ולפעמים באופן חד, אל חמשת החושים כדי לאפשר רגע של סדק אצל המבקר/ת. רגע של זעזוע קל. אי-התאמה. להריח את האדמה בלי ההכרח לבעול אותה. לאפשר לזיכרון לתעתע בנו כדי להפריע להווה, לבלבל אותו, להסיט אותו לרגע מהכיוון שהוא נמשך אליו. כאן, בבית-החולים למצורעים לשעבר, "גויאבה" מציעה מפלט מהנוף הפצוע.
مرافقة فنية : طال ياحس | تصميم : استديو لي وتمار | ترجمة للعربية: راجي بطحيش | ترجمة للإنجليزية: يوناتان أور ستاف | تحرير لغوي : راحيل بيرتس| مستشار ساوند : أمير بولتسمان | تصميم حاجيات وفضاء: ماي أيالون
مركز الفنون والأبحاث معموطا
إدارة : مجموعة سيلا – مانكا
إدارة مشاريع وتنظيم : شاحر بن نون | مستشار تقني وإنشاء معارض: يؤاف فيش | مستشار ساوند: أمير بولتسمان ، مكتب وإنتاج : تمار دروزد
شكر لكل من: عوفري عومر، حيليك عومر، ياعيل ميسر، إيلانيت كونوفاني، يوفي تيروش، محمد ابو طير، يوسف كانفو
"جوافة" هي منصة لتاليا هوفمان تشمل أنشطة فنية مختلفة: الأفلام ، الأداء ، الأنشطة التشاركية والأبحاث الفنية التي تتحدى مفاهيم الحركة الفعلية وحركة الأفكار في الشرق الأوسط وهي تفحص إمكانيات تخيله مفتوحًا للحركة. تصبح المساحات تحت الأرض في معموطا في بيت هانسن التي يقام فيها المعرض، شاطئ أمان ترسو فيه الأعمال التي أنشئت في السنوات الأخيرة وكذا الأعمال الجديدة التي أنشئت خصيصًا للمعرض، تنظم ضمن معرض "جوافة" أيضا مجموعة دراسية وبرامج راديو تستضيف أشخاص مختلفين. ما يحول المنصة لفضاء حي تتردد فيه أصوات الأشخاص المختلفين الذين يختارون المشاركة فيه.
عمل هوفمان متتابع. في كل عمل من الأعمال التي تشكل المنصة ، هي تطرح أسئلة حول حدود الفضاء بالنسبة للجسد أو الحدود التي ينتجها الجسد في الفضاء.
في فيلم "جوافة " (2014) ، تقوم شخصيتان بالمسير من يافا – تل أبيب إلى بيروت. إنهن تسعين نحو مستقبل آخر: تحاول واحدة أن تتذكر أثناء المشي ، بينما تحاول الأخرى أن تنسى. بين الذاكرة والنسيان تنجحان في مواصلة السير معا. يتم تعليم المسار الذي يسيرون فيه ، بالتوازي مع صنع الفيلم ، سواء على الأرض أو من خلال موقع على الإنترنت يمكن منها تنزيل القوالب من أجل إعادة تحديد الطرق التي تربط يافا -تل أبيب ببيروت. يصبح المسار الحقيقي والمسار المنسي ، بالإضافة إلى مسيرة الشخصيات في الفيلم ، نقطة البداية للمنصة. من خلالها يتم اكتشاف طرق مختلفة للبحث ، الرغبة ، الدفع والعلقان ، في محاولة للحفاظ على مساحة مفتوحة للحركة هنا.
في فيلم آخر ، ( Sham (A) (2016) شامْ(ا) ، يتم إيقاف شاحنة على سهل يهودا. تتراكم الحاجيات والأشخاص على الشاحنة خلال 24 ساعة. تتبدل اللغات في أفواههم بين العربية والعبرية. تتسلق الشخصيات الشاحنة بين ماضي ذاهب في غير وضوحه ومستقبل غير مرئي. كلها تسعى للوصول إلى مكان مختلف ، جسديًا ووعييًا.
يجري فيلم " قرّب اليوم" (2018) في شمال شرق الجولان ، في الدقائق القليلة من بزوغ الفجر. الشخصية الوحيدة في الفيلم تنتقل من الليل إلى النهار من خلال مبنى شاهق وغرف كانت في السابق مقرًا لقيادة محافظة القنيطرة في سوريا. اليوم يقف المبنى مهجورا ومحطما ويطل على أنقاض مدينة القنيطرة. في هذا الفيلم أيضا نرافق شخصية في لحظة انتقال تفتقر إلى هدف.
بالإضافة إلى حاستي النظر والسمع ، تعمل هوفمان من خلال حواس مثل الذوق والرائحة ، التي تخترق جسم الزائر/ة للمعرض. "عطر עטרה" (2017) عبارة عن مجموعة من العطور التي استخلصتها بالتعاون مع جاليري الفنون في بيت هجفين ، حيث تم تجميعها بواسطة عملية تبخير وتكثيف عطور من المحاصيل المحلية. سيجمع المعرض الحالي روائح الأرض التي صنعت عليها الأعمال الفنية المختلفة للمنصة. بالإضافة لذلك ، سيتمكن الزوار من تناول وشرب تخميرات الخضار والفواكه التي ستزرع في الفضاء. التخمير هو بداية عملية الهضم التي تجري في مساحة المعرض وتتواصل في الجسد الذي تغذيه منتجات التخمير.
تغزو "جوافة" ، أحيانًا بلطف وأحيانًا بحدة ، الحواس الخمس لإتاحة لحظة من الشرخ لدى الزائر/ة. لحظة من الصدمة الطفيفة. التنافر. شم الأرض دون الحاجة إلى نكحها. ترك الذاكرة تخدعنا لإزعاج الحاضر ، إرباكه ، إزاحته للحظة من الاتجاه الذي ينجذب إليه. هنا ، في مستشفى "البرص" السابق ، توفر جوافة ملاذا من الطبيعة الجريحة.