חדר 235: אין לי מושג אם אתה מבין אותי נכון | גבי קריכלי

Language:

חדר 235: אין לי מושג אם אתה מבין אותי נכון | גבי קריכלי

[Arabic follows]

חדר 235: אין לי מושג אם אתה מבין אותי נכון | גבי קריכלי

אוצרת: שגית מזמר

״אני בחדר 235, בבית-החולים הצרפתי בירושלים.

אני פה. והרגע הזה הוא עכשיו”

(פסח סלבוסקי, מתוך שיחה עם גבי קריכלי, 3.4.2019)

תערוכתו של גבי קריכלי, “חדר 235: אין לי מושג אם אתה מבין אותי נכון”, המוצגת במעמותה, בית הנסן, נוצרה תוך שיתוף פעולה עם חברו הטוב, האמן פסח סלבוסקי, שנפטר בערב פסח האחרון. קריכלי וסלבוסקי הם שניים משלישיית אותו-עולם (יחד עם אבי סבח), שפעלה מאז 2009 בהופעות מבוססות אלתור. במהלך השנים האחרונות נהגו קריכלי וסלבוסקי לנהל שיחות בזמן עבודתם, כל אחד בסטודיו שלו. הטלפונים שחיברו בין ירושלים לתל-אביב היו מונחים לצדם במצב רמקול – פסח מצייר, גבי בונה ומתכנן; פסח מדבר, גבי מקשיב.

“הקשר האמיתי בינינו תמיד היה שיחה. או מילולית או מוזיקלית. השיחות דמו להליכה בשדה מוקשים… כשהחלטתי להקליט אותו לא ידעתי לאן אני בא, לא ידעתי מה הוא יעשה – אם הוא ישיר, אם ידבר, פסח הוא אדם קולי מאוד… וגם מאוד שכלי, אתה מרגיש בדרך כלל את התודעה שלו ולא את הגוף”.

באפריל 2019 הגיע קריכלי למה שהתברר כביקור האחרון בחדר 235 בבית-החולים הצרפתי בירושלים, שם אושפז סלבוסקי בחודשים האחרונים לחייו. הפעם בא עם מכשיר הקלטה. גם הפעם פסח דיבר וגבי הקשיב. השניים שוחחו על אמנות, משפחה ויצירה, ועל שבריריותו של הגוף הפיזי המחזיק את כל אלה.

המיצב, שנבנה בתוך חללי מעמותה, מורכב מכ-500 מ’ של קורות עץ וארבעה קטעים מתוך אותה שיחה שהוקלטה ונערכה על-ידי קריכלי. חלקי השיחה הופכים לנוף הצלילי המלווה את הצעידה בגשר שבנה ומסמנים את כיוון ההתקדמות היחיד האפשרי; קולו של סלבוסקי הופך לקול המורה את הדרך. המבנה הוא אתר דוקומנטרי של חברות, שההליכה בו נדמית אולי חסרת תכלית, אבל מגלה מפגש אינטימי בין שני דוברים הצועדים לקראת פרידה.

מיקום קטעי השיחה משפיע על אופי המבנה וחוויית ההליכה בו. קריכלי שהה בחלל במשך כמה ימים ולילות רצופים: מקשיב לקולו של פסח ובונה, כאשר עבודת הפיסול מתקדמת ביחס לסאונד, שלב אחרי שלב, צעד אחר צעד. גלי קול הם תנודות שמתפשטות במרחב דרך האוויר או דרך עצמים מוצקים. כאשר גל קול נתקל במחסום, חלק ממנו נספג במחסום וחלק אחר מוחזר. מקור המושג תהודה הוא רזוננס (resono בלטינית), שמשמעו “אני עונה”. קריכלי עונה לסלבוסקי בעצם יצירת מקום להקשבה לדבריו – לתוכן הדברים ולצלילי קולו שמהדהדים בין החדרים. העבודה היא פסל אחד גדול לאורכה של מעמותה; מסלול הליכה וקשב, תיבת תהודה פרומה שהצופה מהלך בתוכה.

הדיאלוג החי בין השניים קיבל תפנית מרגע שפסח נפטר. בשבועות האחרונים ליוו את העבודה שאלות אתיות וחשש שתהפוך לעבודת זכרון. השיחה בין השניים נותרה אותה שיחה, אך הפרשנות שאנו מעניקים לה עשויה להשתנות. קריכלי מבקש להתרחק מאפשרות של צוואה רוחנית, גם אם במידה מסוימת היא אולי בלתי נמנעת. מעל הכל העבודה היא עדות נדיבה לחברות בין שני אמנים.

———————————————————

גבי קריכלי (ירושלים, 1979) הוא אמן שמיצביו מספרים סיפור על המקום והזמן העכשוויים דרך טכניקות פיסוליות שונות: נגרות, גילוף עץ, יציקות ועוד. בעבודותיו האחרונות משלב קריכלי גם וידיאו וסאונד. עבודותיו מזמינות את הצופה לעבור דרך סדרת מפגשים עם אובייקטים שונים ומפתיעים.

קריכלי וסלבוסקי הכירו לראשונה באירוע “הערת שוליים” בתחילת שנות ה-2000. לאחר מכן הופיעו יחד בבמות שונות.


الغرفة 235: ليس لدي أي فكرة إذا كنت تفهمني بشكل صحيح | جابي كريخيلي

القيمة: ساجيت مزامير

“أنا في الغرفة 235 ، في المستشفى الفرنسي في القدس.

انا هنا. وهذه اللحظة هي الآن “

(بيساح سلوفسكي، من محادثة مع جابي كريخيلي، 3.4.2019)

تم إنشاء معرض جابي كريخيلي ، “الغرفة 235: ليس لدي أي فكرة إذا كنت تفهمني بشكل صحيح” ، الذي عُرض في ماعموتا ، بيت هانسن ، بالتعاون مع أفضل صديق له ، الفنان بيساح سلابوسكي ، الذي توفي في ليل آخر عيد  فصح. كريخيلي وسلبوسكي هما ثلثا العالم نفسه (مع آفي صباح) ، الذي كان يؤدي عروضًا ارتجالية منذ عام 2009. خلال السنوات القليلة الماضية ، أجرى كريخيلي وسلبوسكي محادثات أثناء عملهما ، كل في الاستوديو الخاص به. وضعت الهواتف التي تربط بين القدس وتل أبيب بجانبهما في وضعية مكبر الصوت – بيساح يرسم ، جابي يبني ويخطط، بيساح يتكلم، جابي ينصت.

 “العلاقة الحقيقية بيننا كانت دائما عبارة عن محادثة. كلامية أو موسيقية. شابهت المحادثات السير في حقل ألغام… عندما قررت تسجيله ، لم أكن أعرف إلى أين أنا آت ، ولم أكن أعرف ما الذي سيفعله –  ما إذا كان سيغني ، إذا كان سيتحدث ، بيساح هو شخص صوتي للغاية. ، وأيضا عقلي جدا ، وعادة ما تشعر بوعيه وليس بجسمه “.

في أبريل 2019 ، وصل كريخيلي إلى ما تبين لاحقا أنه آخر زيارة للغرفة 235 في المستشفى الفرنسي في القدس ، هناك تم تسرير سلبوسكي في الأشهر الأخيرة من حياته. هذه المرة جاء مع جهاز تسجيل. هذه المرة أيضا تحدث بيساح وانصت جابي. وناقش الاثنان الفن ،الأسرة والإبداع وهشاشة الجسد المادي الذي يحتوي كل ذلك.

تتكون المنشأة،   التي تم بناؤها داخل مساحات معموطا ، من حوالي 500 متر من العوارض الخشبية وأربعة مقاطع من نفس المحادثة التي سجلها وحررها كريخيلي. تصبح أجزاء المحادثة شريطا صوتيا مصاحبا للمسيرة على الجسر الذي قام ببنائه وتضع علامة على المسار الوحيد الممكن للتقدم ؛ يصبح صوت سلبوسكي صوت  مرشد الطريق. المبنى هو موقع وثائقي للصداقة ، حيث قد يبدو المشي فيه بلا معنى ، لكنه يكشف عن لقاء حميم بين اثنين من المتحدثين يسيران نحو الفراق.

يؤثر موقع مقاطع المحادثة على طبيعة المبنى وتجربة المشي فيه. قضى كريخيلي عدة أيام وليال متتالية في الفضاء: يستمع إلى صوت بيساح ويبني ، بينما يتقدم عمل النحت  نسبة إلى الصوت ، مرحلة بمرحلة ، خطوة خطوة. الموجات الصوتية هي اهتزازات تنتشر عبر الفضاء من خلال الهواء أو من خلال الأجسام الصلبة. عندما تضرب موجة صوتية حاجزا ، يتم امتصاص جزء منها عند الحاجز  ويتم إرجاع جزء آخر. مصدر الرنين هو ( resono باللغة اللاتينية )، مما يعني ” أنا أجيب”. يرد كريخيلي على سلبوسكيعن طريق إنشاء مكان للاستماع إلى كلماته – محتوى الكلمات ونغمات صوته تتردد بين الغرف. العمل عبارة عن تمثال كبير على طول ماعموتا. مسار للمشي والاستماع ، مربع صدى عائم يسير فيه المتفرج.

شهد الحوار بين الرجلين منعطفا من لحظة وفاة بيساح. في الأسابيع القليلة الماضية ، صاحب العمل أسئلة أخلاقية ومخاوف من أن يصبح عملاً تذكارياً. ظلت المحادثة بين الاثنين نفس المحادثة ، لكن التفسير الذي نقدمه لها قد يتغير. يسعى كريخيلي إلى أن ينأى بنفسه عن إمكانية وجود إرادة روحية ، حتى لو كان الأمر لا مفر منه إلى حد ما. قبل كل شيء ، يمثل العمل شهادة سخية حول الصداقة بين فنانين.

———————————————————

جابي كريخيلي (القدس ، 1979) هو فنان تروي منشآته قصة عن المكان والزمان المعاصرين من خلال مختلف التقنيات النحتية: النجارة ، نحت الخشب ، الصب ، وأكثر من ذلك. في أحدث أعماله ، يدمج كريخيلي أيضًا بين الفيديو والصوت. تدعو أعماله المشاهد إلى المرور عبر سلسلة من اللقاءات مع أجسام مختلفة ومفاجئة.

التقى كريخيلي وسلبوسكي لأول مرة في حدث ” ملاحظة هامشية” في أوائل العقد الأول من القرن الواحد والعشرين. ثم عرضوا معًا في مراحل مختلفة.