תולדות הדפוס בחדר הקטן
הדסה גולדויכט ואריאל ורדי
1.11.23-12.1.24
מרכז לאמנות ומחקר מעמותה
ג׳-ה׳ 12:00-16:00, ו׳ 10:00-14:00
שעות הפתיחה מתעדכנות בפייסבוק של מעמותה בהתאם להנחיות פיקוד העורף
על פתיחת תערוכה בעת מלחמה
בשבוע בו עמדה להפתח תערוכה זו חל שינוי עמוק, בלתי נתפס, במציאות חיינו.
בתחילה נאלמנו. נדמה היה שאין כל תכלית לעשייה אמנותית באשר היא, וכל מאמץ נידון לכיליון. עם זאת, מתוך ניסיון למצוא אחיזה במציאות כפי שידענו אותה קודם, בחרנו לחזור ולהשלים את הקמת התערוכה.
בעבודה המחודשת הזו עלתה לפתע בחלל קריאה חדשה של התערוכה: הספר ההולך ומתפרק לגורמים ראשוניים, האות העברית הנבנית באופן מופשט, אחר, מייצרת קול צלול אישי, ושפת המורס שנושא עימו ורדי בבהירות לאורך שנים ארוכות כשפה של מלחמה, לפתע שבה ומהדהדרת עבר רדום במציאות חיינו ובין חללי התערוכה.
כאשר בחרו גולדויכט וורדי את הספרים אותם יקרא ורדי במורס, הקו המנחה שעמד מול עיניהם היה בחירת טקסטים אשר קיימת בהם קריאה מלב ים, כפי שהשתמש בה ורדי בצעירותו, או ממעמקים אחרים בהם פוגש אדם בחייו. וכעת, הנה הם נשמעים בזמן בו המעמקים אפלים מנשוא כקול המחכה להשמע בעבר השני ולהביא עימו עזרה ופשר. אנו בלמידה חיה מה היא אמנות בעת הזאת וכיצד ניתן למצוא בה נחמה ומקרא לימים שיבואו.
===
בשלושת העשורים האחרונים עובד אריאל ורדי ב״חדר הקטן״, שהוא עבורו סטודיו, בית דפוס זעיר, שבו הוא מדפיס וכורך ספרים הנערמים עד לגובה התקרה. ב״חדר הקטן״ הוא משתמש בשיטות דפוס מסורתיות שכבר אינן בשימוש בדפוס המסחרי. הוא חותך אותיות בשיטה ייחודית שפיתח ומדפיס במכונת בלט ידנית מאות ספרים שהוא תופר וכורך. לכל ספר כריכה ייחודית משלו, חלקן עשויות חול ואדמה. הספרים נבדלים זה מזה, וכל עותק הוא למעשה מקור. ורדי, יליד 1929, הוא אחד האחרונים בארץ שעוסק במלאכת הדפוס המסורתית.
בניגוד לפעולת הדפוס, שנועדה לשכפול והפצה, ספריו של ורדי נערמו במאוזן בחדר עבודתו כיצירה פרטית מאוד, בדומה לציורים המונחים בשידת מגירות. בחלוף השנים, כשכבר לא היה יכול לדייק בסידור האותיות, החליף את האותיות בהדפסים מופשטים שנוצרו בטכניקת דפוס שפיתח בעצמו. בטכניקה הזאת ה”רגע” של הפעולה והמפגש בין החומרים – תמהיל הצבע, הבנזין ולחץ המכונה – משפיעים על התוצאה הסופית. ורדי כרך את ההדפסים לספרים, וכך הדפדוף, עמוד אחר עמוד, יוצר את הנרטיב, וההתבוננות מחליפה את הקריאה.
האמנית הדסה גולדויכט, ילידת 1981, התמחתה בהדפס בתחילת דרכה. בעבודותיה היא עוסקת בקשר בין שפה כחומר גלם לגוף, בפירוק ויזואלי וחושי של שפה ואותיות ובחקירה של מגוון היבטים של תהליכי קריאה וכתיבה. במפגש עם ורדי ועבודותיו מצאו גולדויכט וורדי שפה משותפת. כך החלה גולדויכט לתעד את עבודתו של ורדי, מתוך הזדהות ועניין רב בעבודותיו ובנושאים שהוא חוקר בעשורים האחרונים.
ורדי, שהיה אלחוטאי על ספינות המעפילים והרכש בשנות ה-40 של המאה הקודמת, ״דובר״ עד היום את שפת המורס – שפה הממירה את צליל האותיות למערך סימנים של קו ונקודה. במיצב סאונד רב-ערוצי שיצרה גולדויכט בשנה האחרונה מקריא ורדי את ספריו ״אשרי האיש״, ״יונה״ ו״תהילים קד״ בשפת המורס. בעבודה מתרגם ורדי את הספרים למורס בשתי דרכים: האחת – המרת האותיות במורס לשפה בינארית של קו ונקודה דרך הקשה מדויקת של תווי המורס באצבעותיו, והאחרת – המרת אותיות המורס דרך אמירת הצלילים בקולו. צלילי הספרים השונים ״משודרים״ בין חללי התערוכה השונים ובאמצעות הצלילים שנוצרים משמרים את המהות הפנימית של המילים המקוריות שהודפסו. המיצב עוסק בהפשטה של השפה העברית ופירוקה, ביחס בין שפה לזמן ובאפשרות לקידוד הנוסף של האות: מצליל שהופך לאות, ומאות – לקו ונקודה המקודדים לצליל – ושוב לאות.
התערוכה המשותפת היא פרי ההיכרות בין גולדויכט לורדי. התערוכה מציגה את מלאכת הדפוס הייחודית של ורדי ואת הדיאלוג שהוא מנהל עם טכניקות הדפוס המסורתיות.
החיפוש הבלתי נלאה של ורדי אחר ״מקור״ במלאכת הדפוס, שבמהותה הרי היא דווקא יצירת רפרודוקציה, הופך להאקינג*1 ידני ולפעולה חתרנית הרודפת אחר היופי. גולדויכט, שהמירה את עבודת ההדפס המוקדמת שלה בהפשטה חומרית לווידאו ולסאונד, ממשיכה בחקירה מתמשכת של המשמעויות החושניות והחומריות של אותיות ומילים, וחקירתה המרתקת מתבטאת גם בשיתוף הפעולה הנוכחי עם ורדי.
הצגת עבודתם בתערוכה משותפת מחברת בין דיסציפלינות של אמנות ומלאכה (craft), בין הטכנולוגי לידני, ומזמינה מפגש מעמיק עם טיפוגרפיה והתפרקות הקריאה, עם האותיות עצמן כחומר גלם ועם המעבר של האותיות לצורות בינאריות ולסאונד.
*1 האקינג = שימוש במערכות מחשב בדרכים יצירתיות כדי להשיג תוצאות טובות יותר מאלו שאליהן התכוון מתכנן המערכת המקורי (ויקיפדיה).
אוצרת: עדה ורדי | ליווי אמנותי ואוצרותי: לאה מאואס | הפקה: נעמה מוקדי | מנהל טכני: איתן חביב | בניית שולחנות ועבודת עץ: דניאל איכנברגר ואיילה שמיר | עריכה לשונית: עלמה כהן ורדי | תרגום לאנגלית: תמר כהן, יהודית אפלטון | תרגום לערבית: אנואר בן באדיס | אחראית חלל תערוכות: גאיה אור-נר עדני | עיצוב גרפי: עדה ורדי
מיצב וידאו וסאונד – צילום: הדסה גולדויכט, יורם מילוא; ייעוץ וידאו: דותן גולדווסר; סאונד: בניה רכס
סרט תיעוד הדפסה – צילום: עדה ורדי; עריכה: נעמי בן דוד
התערוכה מוקדשת לזכרה של דינה ורדי, אשתו של אריאל, שהלכה לעולמה במהלך ההכנות לתערוכה.
התערוכה מתאפשרת בתמיכתם של משרד התרבות והספורט ועיריית ירושלים
דימוי: אריאל ורדי, אותיות חתוכות ביד בהשראת האות דויד קורסיבה
===
אירועים נוספים במסגרת התערוכה:
סער גדול בים: שיח גלריה וסיור בתערוכה תולדות הדפוס, עם אריאל ורדי, הדסה גולדויכט ולאה מאואס, 17.11.23, 10:00
סיורים פתוחים לקהל עם הדסה גולדויכט: 30.11, 12:30 | 14.12, 12:00 (במסגרת פסטיבל מנופים) | 22.12, 12:15
סדנת הדפסה בתלת מימד עם דוד לוקרד במסגרת אירועי ״מרחב נשימה״ בבית הנסן: 12.12, 16:00-18:00, בחלל הקפיטריה בבית הנסן.
סדנת כריכת ספרים עם הדסה גולדויכט במסגרת אירועי ״מרחב נשימה״ ופסטיבל מנופים: 14.12, 14:00-16:00, בחלל הקפיטריה בבית הנסן.
אירוע נעילה בתערוכה: סיור ושיחה פתוחה עם האמנים: 5.1.24, 10:30
===
تاريخ الطّباعة في الغرفة الصغيرة
هَداسا جولدفيخت وأريئيل فاردي
1.12.2023 -13.10
مركز الفنون والأبحاث؛ مَعْموتا
عمل آرييل فاردي على مدى العقود الثلاثة الماضية في “الغرفة الصغيرة”، التي تعتبر بالنسبة له استوديوً، أو مطبعة صغيرة، حيث يطبع ويربط الكتب المتراكمة حتى ارتفاع السقف. في “الغرفة الصغيرة” يستخدم أساليب الطباعة التقليدية التي لم تعد تستخدم في الطباعة التجارية. يقوم بتقطيع الحروف بطريقة فريدة من نوعها قام بتطويرها، ويطبع مئات الكتب بمكبس باليه يدوي يقوم بخياطته وتجليده. ولكل كتاب غلافه الفريد، وبعضه مصنوع من الرمل والتراب. وتختلف الكتب عن بعضها البعض، وكل نسخة هي في الحقيقة نسخة أصلية. فاردي، المولود عام 1929، هو من آخر الأشخاص الذين مارسوا حرفة الطباعة التقليدية في البلاد.
وعلى النقيض من عملية الطباعة، التي كانت مخصصة للاستنساخ والتوزيع، كانت كتب فاردي مكدسة بشكل متوازن في دراسته كعمل خاص للغاية، على غرار اللوحات الموضوعة في خزانة ذات أدراج. على مر السنين، عندما لم يعد قادرًا على الدقة في ترتيب الحروف، استبدل الحروف بمطبوعات مجردة تم إنشاؤها باستخدام تقنية الطباعة التي طورها بنفسه. في هذه التقنية، تؤثر “لحظة” الفعل والالتقاء بين المواد- خليط الطلاء والبنزين وضغط الآلة- على النتيجة النهائية. قام فاردي بربط المطبوعات في الكتب، وبالتالي فإن التقليب صفحة تلو الأخرى يخلق السرد، وتحل الملاحظة محل القراءة.
تخصصت الفنانة هداسا جولدفيخت، وهي من مواليد عام 1981، في الطباعة في بداية حياتها المهنية. وتتناول في أعمالها العلاقة بين اللغة كمادة خام والجسد، والتحلل البصري والحسي للغة والحروف، والتحقيق في الجوانب المختلفة لعمليات القراءة والكتابة. في اللقاء مع فيردي وأعماله، وجدت كل من جولدفيخت وفاردي مشتركة. هكذا بدأت جولدفيخت بتوثيق أعمال فاردي، من منطلق التعاطف والاهتمام الكبير بأعماله والموضوعات التي كان يبحث فيها في العقود الأخيرة.
لا يزال فاردي، الذي كان مشغِّل راديو على سفن الهجرة وحصل عليه في الأربعينيات من القرن الماضي، “يتحدث” لغة “مورِس”- وهي لغة تحول صوت الحروف إلى مجموعة من رموز الخطوط والنقاط. في تركيب صوتي متعدد القنوات أنشأته جولدفيخت العام الماضي، يقرأ فاردي كتبه “مبارك الرجل” و”يونا” و”تيهيليم كيد” بلغة المورس. في العمل، يقوم فاردي بترجمة الكتب إلى مورس بطريقتين: الأولى – تحويل حروف مورس إلى لغة ثنائية للخط والنقطة من خلال النقر الدقيق على أحرف مورس بأصابعه، والأخرى- تحويل حروف مورس عن طريق نطق الحروف يبدو بصوته. “تنتقل” أصوات الكتب المختلفة بين مساحات العرض المختلفة ومن خلال الأصوات التي يتم إنشاؤها تحافظ على الجوهر الداخلي للكلمات المطبوعة الأصلية. يتناول العمل التركيبي تجريد اللغة العبرية وتحليلها، والعلاقة بين اللغة والزمن وإمكانية الترميز الإضافي للحرف
إن المعرض المشترك هو ثمرة التعارف بين جولدفيخت وفاردي. يقدم المعرض حرفة فاردي الفريدة في الطباعة والحوار الذي يجريه مع تقنيات الطباعة التقليدية.
إن بحث فاردي الدؤوب عن “الأصل” في حرفة الطباعة، والتي هي في جوهرها عمل إعادة إنتاج، يتحول إلى قرصنة يدوية وعمل هاكينج يدوي يسعى إلى الجمال. تواصل جولدفيخت، التي حولت أعمالها المطبوعة المبكرة من التجريد المادي إلى الفيديو والصوت، استكشافها المستمر للمعاني الحسية والمادية للحروف والكلمات، ويتم التعبير عن استكشافها الرائع أيضًا في تعاونها الحالي مع فاردي.
إن عرض أعمالهما في معرض مشترك يربط بين تخصصات الفن والحرف، بين التكنولوجي والمادي، ويدعو إلى مواجهة متعمقة مع الطباعة وتفكك القراءة، مع الحروف نفسها كمادة خام ومع التحول من الحروف إلى الأشكال الثنائية والصوت.
القيّمَة: عادا فاردي | مرافقة فنية وقِيّمِيّة: ليئا ماواس | إنتاج: نعمه موكادي | المدير الفني: إيتان حبيب | إنشاء طاولات وأعمال خشبية: دانيل ايخنبرجر| صوت: بْنيا ريخيس | ترجمة للإنجليزية: تَمار كوهين | ترجمة للعربية: أنور بن باديس | المسؤولة عن ساحة المعارض: جايا أور نِر | تصميم جرافيك: عادا فاردي
كل الشكر ل: عَلْما فارْدي
أُتيحَ عمل هذا المعرض بدعم سخي من وزارة الثقافة والرياضة وبلدية القدس